TOMASZ STAŃKO September Night LP

Tomasz Stańko, czyli ikona jazzu, polski Miles Davis, bo tak o nim mówiono i bezdyskusyjny, muzyczny geniusz. Kiedy odszedł w 2018 roku luka po nim pozostała moim zdaniem nie do wypełnienia. Oczywiście na naszych scenach pojawiło się sporo młodych, zdolnych twórców, ale w ich muzyce brakuje tego elementu piękna, czy też szaleństwa, który był nierozerwalnym elementem jazzu Stańki.

Mam wrażenie, że jego odejście było to zbyt wczesne. Uważam, że Pan Tomasz miał jeszcze w sobie wiele pomysłów i co za tym idzie muzyki, która oczarowałaby nie jednego słuchacza. Jednak pozostawił po sobie wiele albumów, które wychowują kolejne pokolenia i jednocześnie pokazują, że polska muzyka to nie tylko drugie miejsce Edyty Górniak na Eurowizji. Wiem, że idę w skrajności, ale naprawdę irytuje mnie kiedy pseudo dziennikarze wspominają o sukcesach polskich muzyków za granicą, a temat jazzu w tym Stańki jest absolutnie pomijany.

Wytwórnie, w tym kultowy ECM nie pozwala nam jednak zapomnieć o takich osobach i muzycznych diamentach, które po sobie zostawili. Tego rodzaju koncertówki jak "September Night" to nie tylko pamiątka koncertowa, a również zapis historii oraz genialnego okresu muzyki Stańki, który cały czas poszukiwał i był w doskonałej formie. Album ten to zapis koncertu z września 2004 roku z monachijskiej Muffathalle. Pan Tomasz był w tym momencie w absolutnym "piku" swojej formy i słychać to potężnie. Trasy po Europie, USA, albumy pokroju „Suspended Night” i „Lontano” były ukoronowaniem jego gry właśnie w tym czasie. Nie dziwi mnie dlatego też fakt, iż "Wrześniowa Noc" to album doskonały wypełniony po brzegi cudowną muzą. Jest w nim mnóstwo typowej dla Stańki liryczności i budowania klimatu w sposób, w jaki tylko on to potrafił zrobić. Jest to rozmowa muzyków przy pomocy instrumentów, której słuchacze mieli szczęście posłuchać. Mnóstwo w tym szaleństwa i "jazzgotu" trąbki naszego Mistrza, ale odnajdziemy w tym także nostalgię i pewne niedopowiedzenia ukryte w poszczególnych zagrywkach. Panowie operują tutaj również wspaniale ciszą, pauzami, wprowadzając właśnie ten element nostalgii z którego wybija nas gwałtowny "atak" czy to trąbki Stańki, czy też któregoś z muzyków mu towarzyszących. Proszę Państwa tak właśnie powinien wyglądać prawdziwy jazz!

Muzycy, którzy tego wieczoru tworzyli ten album są niczym jeden organizm. Nawet w momentach kiedy któryś z nich wysuwa się na przód słychać, że Panowie wiedzą co robią i mają do siebie olbrzymi szacunek. Nie ma tutaj miejsca na "popisówki" wybijające nas z rymu i klimatu tego koncertu. Genialna współpraca sekcji rytmicznej w składzie Sławek Kurkiewicz (kontrabas) oraz Michał Miśkiewicz (perkusja), to przykład genialnej jazzowej gry, która zawsze uderza w punkt i potęguje emocje zebrane w tej muzie. Na wielkie słowa uznania zasługuje również Marcin Wasilewski, którego partie fortepianowe brzmią tutaj po prostu wyśmienicie. Jego na pozór proste, rwane partie wprowadzają moim zdaniem muzykę Stańki na zupełnie inny poziom. Jego solówki w "Euforila" oraz zagrywki w "Kaetano" to coś niesamowitego. Zresztą tak ikoniczny muzyk jak Tomasz Stańko nie wziąłby do swojego zespołu kogoś z "łapanki".

Kwartet Stańki na tym albumie tak jak wspomniałem stworzył coś genialnego. Nie jest to zwykły archiwalny koncert, a dzieło jazzowej sztuki. Jest to również album, który idealnie pokazuje istotę jazzu i jednoczesne piękno tej muzyki. Dla mnie jazz to przekraczanie granic oraz muzyczna wolność i właśnie taki jest ten koncert.

Tomasz Stańko - trąbka
Marcin Wasilewski - fortepian
Sławomir Kurkiewicz - kontrabas
Michał Miśkiewicz - perkusja

Tracklista:

1. Hermento’s Mood
2. Song For Sarah
3. Eurorila
4. Elegant Piece
5. Kaetano
6. Celina
7. Theatrical