JOJI Smithereens LP INDIE

Będę z Wami szczery, ale nie wiem, co myśleć o nowym albumie Joji'ego "Smithereens". Pójdę, więc na żywioł! Po pierwszym przesłuchaniu trzeciej płyty w dyskografii Millera, przeprowadziłem małe badanie w internecie dotyczące tego, co sądzą na jej temat fani i krytycy. Opinie, do których dotarłem, nie były specjalnie zaskakujące. Najświeższe wydawnictwo piosenkarza mocno polaryzuje środowisko słuchaczy, i to nawet bardzo. Część z nich zachwyca się jego minimalizmem czy ogólnie, całym konceptem krążka. Inni natomiast zarzucają mu muzyczne kuglarstwo i powielanie wszystkiego, co już było. Uważam, że Joji to bardzo utalentowany artysta, ale trochę bez własnego stylu i w tym właśnie pogrzebane jest źródło całej afery.

Kiedy pierwszy raz odpaliłem "Smithereens", od razu nasunęło mi się skojarzenie z twórczością Jamesa Blake'a, albo inaczej... Z ładnym, nieznanym "twórcą" z Tik Toka lub Instagrama, który nagrywa numery w stylu Jamesa, ku uciesze przypadkowych, romantycznych słuchaczy nie zainteresowanych zbytnio muzyką alternatywą oraz nie mających pojęcia o jego istnieniu. Nie chcę powiedzieć, że taki "Glimpse Of Us" jest słabym czy też średnim numerem. Przeciwnie, jest bardzo dobry, ale nie widzę w nim tego, co miałem usłyszeć. W swojej muzyce Joji stara się poszukiwać i bawić brzmieniem, przy jednoczesnym zachowaniu intymnego, pościelowego klimatu. Wiem, że nie można oceniać całego albumu po jednym singlu lub jednym numerze.

25 minutowy "Smithereens" został podzielony, w zamyśle artysty, na dwa rozdziały. Część pierwsza, czyli strona A, oscyluje wokół tematu melancholii i smutku. W nastrój wydawnictwa wprowadza nas wspomniany wcześniej "Glimpse". Być może zabrzmię teraz jak boomer, ale w moim odczuciu, muzyczny przekaz Japończyka jest zbyt krótki, zbyt rwany, abym w 100% poczuł zawarte tu emocje. Rozumiem sam zamysł tworzenia klimatycznych "miniaturek", jednak kiedy zaczynam unosić się, płynąć wraz z Jojim "uczuciowym statkiem", to wtedy wszystko się kończy... Pozostawia to we mnie pewien niedosyt, a zwłaszcza dlatego, że pierwsza część płyty posiada wiele naprawdę ciekawych momentów. Wystarczy sięgnąć po lekko senny "Die For You" czy "Before The Day Is Over". To bardzo dobre numery, nie mniej, tak jak w przypadku poprzednich, dalej nic z nich nie wynika. Czy drugi rozdział albumu, strona B, przyniósł jakieś znaczące zmiany? Nie bardzo. Jedyny fragment, który wbił mi się w pamięć, to "YUKON" z przyjemnie brzmiącym lekko drum n' bassowym podkładem. Natomiast wieńczący płytę nastrojowy "1AM FREESTYLE" znów pozostawił pewne rozczarowanie...

"Smithereens" to z pewnością intrygująca opowieść przepełniona smutkiem, ze złamanym sercem w tle. Idea, która przyświecała Joji'emu, to nagrać muzykę bardziej alternatywną, bardziej lo-fi, niekoniecznie stworzoną pod rozgłośnie radiowe. Jednak to, co otrzymaliśmy, przypomina "szkic", nad którym można było jeszcze popracować i dać się ponieść poszukiwaniom. Poprzedni album Japończyka, czyli "Nectar" wydaje mi się bardziej dopracowany, a przez to ciekawszy i bardziej rozbudowany. Brakuje tu takich numerów, jak chociażby "MODUS", przy którym świat zwalnia na chwilę... Nie ulega też wątpliwości, że piosenkarz cały czas poszukuje i podejrzewam, że jeszcze nie raz nas zaskoczy. Być może za jakiś czas zmienię swoją ocenę tego tytułu, w tym momencie jednak zdecydowanie wolę "Nectar".

Tracklista:
A1 Glimpse Of Us 
A2 Feeling Like The End 
A3 Die For You 
A4 Before The Day Is Over 
A5 Dissolve 

B1 Night Rider 
B2 Blahblahblah Demo 
B3 Yukon (Interlude) 
B4 1am Freestyle