COREY TAYLOR CMF2 2LP
- Vinyl I 2LP I Album
Slipknot to kapela, o której na przestrzeni lat napisano chyba wszystko. Dlatego nie będę nawiązywał do ich muzyki, do masek czy do pobocznych projektów Coreya, a bardziej skupię się na jego osobie. Nie ma, co ukrywać, Taylor jest ikoną współczesnego metalu i rocka. Po latach aktywności, wielu stadionowych trasach na liczniku, przyszedł czas na sprawdzenie się solo. W 2009 roku pojawiły się publicznie, pierwsze informacje o nowych planach muzyka, a niedługo potem zagrał swój pierwszy solowy koncert z coverami rockowych numerów z lat 70 i 80. Z kuluarów docierały również plotki, że stanie za mikrofonem Velvet Revolver po odejściu ze składu Weilanda. Ta wiadomość, bardzo mnie ucieszyła, zwłaszcza, że jestem wielbicielem, zarówno G N'R, jak i samego VR. Bycie wokalistą dwóch dużych zespołów, to jednak nie "rurka z kremem", więc niestety na pogłoskach się skończyło. Solowe plany mimo wszystko dalej się rozwijały.
Wielkim sukcesem okazały się koncerty akustyczne, które muzyk zagrał jeszcze przed "jedynką". Był w tym luz i niesamowita interakcja z publicznością. Podczas występów Corey wykonywał covery swoich ulubionych numerów, a na dokładkę największe hity Slipknota i oczywiście Stone Sour. Jego interpretacje zrobiły na mnie fenomenalne wrażenie. Dlatego liczyłem na to, że chociaż niektóre z nich zostaną nagrane lub zostanie wydany album koncertowy. Artysta wziął na warsztat, nie tylko przaśne rockowe numery z lat 80, ale nie pogardził też popowymi klasykami. Ten zabieg dowodził tego, jak wszechstronnym jest muzykiem, a do prac nad solowym albumem wykorzysta inspiracje z wielu źródeł. Niestety premiera nowego wydawnictwa stale się opóźniała, w związku z jego aktywnością w innych projektach.
W końcu jednak się udało! W 2020 roku w moje ręce wpadł pierwszy singiel zapowiadający "CMFT". To naprawdę bolało. "CMFT Must Be Stopped" brzmiał, jak muzyczne intro jakiegoś wrestlera, z klipem w stylu kapeli udającej Motley Crue z ostatniego okresu aktywności. Koszmar. Tańczące laski, Corey z mistrzowskim pasem na ramieniu oraz migawki ze znanymi kolegami typu Halford, Manson czy Lars z Mety. Gość wypuścił numer opowiadający o tym, jak bardzo jest fajny, do tego wszystko zostało okraszone amerykańskim przepychem w najgorszym wydaniu. Pomyślałem wówczas, jeśli cały album ma tak "wyglądać", to Taylor "must be stopped". W tym czasie magazyny pokroju "Revolver" wrzucały nieustannie artykuły o nim. Nie mam na tu myśli wysokich lotów dziennikarstwa, a bardziej "klibajtowe pisanie" w stylu plotkarskich brukowców. Pełny wątpliwości, postanowiłem jednak dać szansę płycie i poczekałem do dnia premiery.
Po przesłuchaniu całego "CMFT" byłem mocno skonsternowany. Jak z gościa, który z akustyczną gitarą potrafił stworzyć taki nastrój, że emocje ściskały gardło, przeistoczył się esencję tandety? Trudno. Najwidoczniej świetnie spełniał się w roli wokalisty, a fatalnie w komponowaniu. Nie chcę zostać źle zrozumiany i postrzegany, jako ktoś, kto nie lubi dobrej zabawy. Sam, za młodzieńczych lat, szalałem przy "Dr. Feelgood" Motley czy wznosiłem toasty w rytm przebojów Kiss, wiec mam sentyment do takiego grania, ale w przypadku "CMFT", to już zupełnie nie ten klimat. Ostatecznie pożegnałem się z solowym Coreyem, zresztą tak samo, jak z ostatnimi albumami Knota. Mimo wszystko, na koncertach nadal wypadał świetnie, a covery nadal brzmiały fenomenalnie.
Jakiś czas temu zaczęły pojawiać się newsy dotyczące drugiej "solówki" Coreya. Pełen obaw i niesmaku po pierwszym krążku, odpaliłem singiel promujący. "Beyond" okazał się zaskakująco dobrym numerem! Tym razem już bez wrestlingu czy mistrzowskich pasów, a rock n' rollowa "tandeta" była taka, jaka powinna być. Nienachalne melodie instalują się w głowie już po pierwszym przesłuchaniu. Gdyby tak brzmiał cały "CMFT" to byłbym naprawdę zadowolony. Czuć, że Corey pełnymi garściami czerpie z dokonań amerykańskiego rocka z lat 80. Okładka, jak i wkładka z "CMF2", również została utrzymana w tym klimacie, który bardzo kojarzy mi się z motywem graficznym znanym z "Reg Strikes Back" Eltona Johna. Wydaje mi się, że Taylor wyciągnął wnioski z nieudanego debiutu i przełoży się to na trzymające poziom nowe nagrania. Przynajmniej taką mam nadzieję.
Tracklista:
LP1:
Strona A:
1. The Box
2. Post Traumatic Blues
3. Talk Sick
4. Breath Of Fresh Smoke
Strona B:
1. Beyond
2. We Are The Rest
3. Midnight
LP2:
Strona A:
1. Starmate
2. Sorry Me
3. Punchline
Strona B:
1. Someday I'll Change Your Mind
2. All I Want Is Hate
3. Dead Flies
Slipknot - płyty winylowe, płyty CD i merch
W stolicy stanu Iowa, czyli w Des Moines z inicjatywy Shawna Crahana i Andersa Colsefniego powstała jedna z największych kapel metalowych na świecie. Do składu dołączył basista - Paul Gray. Line up kapeli uzupełnił Donnie Steel, oraz drugi gitarzysta Josh Brainard. Pierwsze występy odbyły się po dołączeniu perkusisty, czyli Joeya Jordisona. Numery stworzone w tym czasie zainicjowały pierwsze oficjalne wydawnictwo, czyli Mate, Feed, Kill, Repeat (1995), który przez kapelę jest traktowany jako demo, niż jako pełnoprawny debiut. W 1997 roku skład uległ zmianie. Pojawił się drugi wokalista. Corey Taylor, który występował w lokalnej kapeli Stone Sour. Taylor szybko stał się głównym „głosem” Slipknot, a do składu dołączył drugi obok Shawna członek zajmujący się instrumentami perkusyjnymi oraz chórkami oraz DJ Sid Wilson. Zespół podpisał kontrakt z Roadrunner Recors i wydał swój oficjalny debiut „Slipknot” (1999), a do zespołu dołączył Jim Root. Zespół przez swój image (maski), koncerty oraz agresywną, charakterystyczną muzykę porwał tłumy. Od samego początku widać było, że knot nie będzie sezonowym zjawiskiem. Ich kolejny album „Iowa” (2001) potwierdził tylko te przypuszczenia. Muzyka zawarta na „dwójce” była znacznie cięższa niż na debiucie, można powiedzieć, że wręcz bliżej jej było do death metalu, niż do nu metalu, do którego tak jak większość kapel wrzucono Slipknot. Do dziś ten album uważany jest przez fanów grupy za ich najlepszy w całej dyskografii. Jednak prawdziwy wystrzał popularności i dotarcie do szerszego odbiorcy przyniósł kolejny album. „Vol. 3: (The Subliminal Verses)” (2004) został wyprodukowany przez legendarnego Ricka Rubina, a każdy singiel nie schodził z list przebojów. Slipknot tak jak w przypadku każdego nowego albumu nie tylko zaprezentował nowe maski, ale nowe brzmienie. Bardziej melodyjne, bardziej przystępne. Pomimo, że był to nadal ten sam zespół, to stworzyli jakby pomost między „wyziewem agresji” z Iowy, a piosenkami, które zagra radio. Kapela grała na największych festiwalach, a Vol. 3 nazywano współczesnym klasykiem „alternatywnego metalu”. W 2005 roku natomiast, kapela wypuściła pierwszy album koncertowy „9:0:Live”. W 2008 kapela wydała „All Hope Is Gone”, któremu również było bardziej do komercyjnego brzmienia. Koncerty wyprzedawały się w mgnieniu oka, a płyta sprzedawała się rewelacyjnie. Jednak w 2010 roku zmarł Paul Gray, oryginalny basista i jeden z głównych kompozytorów zespołu. Powodem śmierci było przedawkowanie morfiny oraz fentanylu. W 2013 natomiast zespół opuścił Joey. Dla wielu fanów oznaczało to koniec kapeli. Zespół pomimo to postanowił grać dalej i w 2014 roku wydał album „5: The Gray Chapter”. Do składu dołączyli Alessandro Venturella (bass) oraz Jay Weinberg (perkusja). Płyta zadowoliła fanów, przyniosła kolejne koncertowe „killery” oraz przychylność krytyki. Slipknot udowodnił tym samym, że potrafią pisać dobre numery nawet bez Graya, któremu dedykowali ten album. W 2019 wydali swój ostatni album „We Are Not Your Kind”, który uznawany jest za ich najbardziej dojrzałe i przemyślane dzieło. W roku 2020 natomiast ma ukazać się album roboczo nazwany „Look Outside Your Window”, który był nagrywany w 2008 w trakcie sesji „All Hope Is Gone”. Album ma mieć charakter eksperymentalny, bliski klimatom Radiohead. Brzmi to ciekawie, więc czekamy. W trakcie oczekiwania zapraszamy do naszego sklepu, gdzie znajdziecie płyty winylowe oraz płyty cd Slipknot w rewelacyjnych cenach.
